Mensen die mij kennen weten dat ik een handicap heb. Dat is ook niet te missen. Anders heb je een nieuwe bril nodig. Maar dat die handicap ook mijn voeten betreft weten niet veel mensen. Dat zie je aan de buitenkant niet. Tenzij ik mijn schoenen uit doe. Vijf tenen heb ik wel. Aan beide voeten. Ooit stonden die van de linkervoet ook allemaal recht. In de loop der jaren is het allemaal wat anders gaan groeien en dat breekt nu op. Ik kreeg er last van waardoor het soms zeer pijnlijk was met lopen. Wat voor korte tijd hielp was de teentjes even weer een beetje masseren. Maar dat houdt ook een keer op als je dat om de vijf minuten moet doen.
Mijn hele leven sta ik al onder toezicht 😉 van een orthopeed en af en toe moet ik nieuwe (op maat gemaakte) schoenen hebben. Omdat ik veel last had ben ik dus maar weer eens bij de beste man geweest. Hij had al eens het woord operatie laten vallen. En daar kwam het ook nu weer op neer. Sja, als dat de weg te bewandelen is, dan moet dat maar. Dus ik werd op de wachtlijst gezet. Natuurlijk had ik in de tijd erna weinig last en dan gaat het toch wat knagen. Of het wel goed is om de operatie door te zetten. Want de operatie betekende ook 4 weken thuiszitten en daarna misschien nog wel een aantal weken voordat het allemaal echt weer goed werkt.
Donderdag 29 augustus ging de telefoon. Ziekenhuis. Ik had aangegeven dat al er een andere patiënt uit viel ik wel in zou kunnen vallen. Of ik morgen (vrijdag de 30e) ook onder het mes kon. Eh… ja.. op zich wel. Dus de volgende dag gemeld in het ziekenhuis om half 10 en een uurtje later lag ik al in de operatiekamer. Daarna ging het allemaal vrij vlot. Ik heb even een tukje gedaan en werd weer wakker met een verband om mijn voet. Het ging via de dagopname, dus ik mocht dezelfde dag alweer naar huis. Om een uurtje of 4 zat ik alweer lekker buiten in de tuin bij mijn ouders.
De vier weken zijn nu bijna voorbij. Begin oktober gaan de pinnetjes uit mijn tenen. Die zitten er nu nog in om ervoor te zorgen dat de tenen ook recht groeien. Er is een stukje bot uit gehaald en dat moet weer vastgroeien. Gelukkig heb ik verder weinig last. De pinnetjes aanraken doet ook geen pijn. Ik hoop dat het eruit halen ook pijnloos is. Men zegt van wel. Weinig last dus verder, alleen die 4 weken strompelen in huis en nergens heen kunnen begint wel op te breken. Af en toe weet ik van gekkigheid niet meer waar ik het zoeken moet. Gelukkig heeft een collega voor een computer gezorgd, dus ik kan wel een beetje thuiswerken. Ik ben door mijn handicap dubbel onthand, want ik kan geen kruk vasthouden met mijn linkerhand, daarom probeer ik thuis me ook veel voor te bewegen op mijn kont en met een bureaustoel. Dat gaat goed gelukkig, want ik moet niet teveel hinkelen, omdat dat mijn rechterbeen/-knie veel belast. Heb ik daar straks weer last van…
Gelukkig komen m’n ouders wekelijks wel even langs voor het huishouden en eet ik iedere dag bij hun. Da’s wel fijn. Dan ben ik toch nog even uit. Als ik weer helemaal hersteld ben moet ik ze nog maar even bedanken met een etentje ofzo. Dat hebben ze wel verdiend.