De Rotonde. Je kent ze wel. Die donuts van asfalt die zomaar ineens opduiken in een perfect rechte weg waardoor je nooit lekker door kunt rijden. Frustrerend is dat. Ik snap wel dat die vrachtwagen chauffeurs er gek van worden. Met nog 18 meter achter je word het nemen van zo’n donut al knap lastiger. Helemaal als de rotonde zijn doel voorbij schiet. Kruispunten moesten voor ze wijken omdat ze zouden zorgen voor een betere en veiligere doorstroming. En dat is nu net waar de schoen wrikt. Doordat het inlevingsvermogen van de mensch in de loop der jaren is veranderd, of het is het feit dat men altijd haast heeft, werkt zo’n rotonde niet meer.
Op de één of andere manier is 1 seconden veel, te veel, in het land van de weggebruiker. Je ziet ze vaak al hard aan komen rijden vanaf het tweede armpje richting de rotonde met als doel om er eerder te zijn dan jij. Schichtig zie je een halve blik naar links werpen of het nog mogelijk is om voor jou te komen. Vaak resulteert deze halve blik in een inschattingsfout en mag jouw voorbumper nog net niet de achterbumper van jouw voorligger kussen. Mij ontgaat het nut er van en op deze manier werkt de rotonde natuurlijk niet meer.
De laatste tijd zie ik ook steeds meer “dreigend blik” langs de uitgangen van de rotonde staan. Dat zijn de weggebruikers die wel netjes genoeg zijn om op jou te wachten, maar dat alleen doen omdat het moet. Terwijl ik ze passeer schuiven ze steeds een paar millimeter verder de rotonde op als hongerige leeuwinnen naar hun prooi. Waarom is mij onduidelijk. Alsof ze hiermee proberen mij bang te maken zodat ik hun voor laat? Of dat ik van angst en beven dan maar hun afslag neem zodat zij verder kunnen? Erg onder de indruk ben ik er niet van en ik vervolg dan ook gewoon mij weg. Misschien krijgt de rotonde z’n functie ooit nog terug als de prooi verslonden is. Wie weet. Ik blijf het raar gedrag vinden van mijn medeweggebruikers en blijf ze er soms ook lekker op attenderen met een vrolijk claxongeluid of lichtflits.